Mavi'nin gündemimize bomba gibi düşmesinin şokunu atlattıktan sonra bunu bir şekilde Duru'ya aktarmamız gerekti. Ancak bunu pattadanak söyleyemezdik. Bunca net olduğumuz bir konuda bir akşam eve gelip "biz çocuk yapıyoruz, sana kardeş geliyor" diyemezdik. Bize olan güveni sarsılabilirdi. Bu yüzden yavaş yavaş bir kardeş fikrine sıcak bakmaya başladık. İlerleyen günlerde yine anneannesine "annemle babam galiba kardeş konusunda fikirlerini değiştiriyorlar" demişti, bizim akıl topacımız. Evet değiştiriyorduk sevgili kızım, ama şartlar bizi buna yönlendiriyordu.
Bir akşam, artık Duru'ya bu konuyu açma zamanının geldiğine emin olduk ve konuyu ufak ufak açmaya başladık. Doktordan bir randevu almış ve çocuk konusunu konuşmuştuk. Doktor da bize çocuğumuz olacağını söylemişti. Anlatacağımız buydu. Duru'yla salonda konuşmaya başladık. Önce karı koca olarak birbirimizi ne kadar sevdiğimizden, sonra ikimizin Duru'ya olan sevgisinden bahsettik. Sonra doktor kısmı ve son noktaya vardık.
Duru, senin bir kardeşin olacak. Annen hamile.
Salonda kanepelerin birinin üzerine uzanmış konuşuyorduk. Duru bunu duyunca uzandığı yerde doğruldu, yüz üstü döndü, kıçını havaya dikerek kafasını kanepeye dayadı. Biz önce düzelir, nasıl olsa soru falan sorar diye üstelemedik. Yalnız Duru doğrulmadı. "Kızım iyi misin, yüzünü döner misin" diyoruz ama nafile, dönmüyor. Güç bela dönderdik. Ağlamaklıydı, gözlerinden biraz yaş gelmişti. "Niye böyle yaptın Duru'cuğum, neden dönmedin, bir şey demedin" diye sorduk. Duru cevabını verdi:
"Sevinçten söyleyecek bir şey bulamadım, o yüzden öyle kaldım."
İyi ki böyle çocuğun anne - babasıyız dedirten bir insan, Duru...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder